Recensie BATES MOTEL (seizoen 3): escalerende dysfunctie

Na de explosieve gebeurtenissen die het einde van seizoen 2 kenmerkten, is BATES MOTEL terug van weggeweest met een ijzersterke derde jaargang. Waar seizoen 1 de karakterdynamiek tussen Norma (Vera Farmiga) en Norman (Freddie Highmore) perfect kaderde binnen een verhaal over kleinstedelijke corruptie in illegale prostitutie verloor seizoen 2 deze bij momenten uit het oog door te veel aandacht te besteden aan allerlei minder boeiende subplots (zei het Norma’s verwoede po- gingen om de nieuwe autoroute te saboteren, Dylans wisselende positie in de lokale drughandel, of zelfs Normans verhouding met Cody).

Seizoen 3 stelt orde op zaken en benut zijn subplots optimaal om relaties in de schijnwerper te plaatsen. Zo scherpt de verdwijning van Annika Johnson, een luxe escorte die kort verblijft in het Bates motel, Norma’s wantrouwen ten opzichte van Norman aan wanneer blijkt dat hij één van de laatste personen is die haar levend gezien heeft. Of nog: de pogingen van Dylan (Max Thieriot) om een eerlijk leven te leiden zorgen ervoor dat zijn nauwere band met Norman en Norma op de proef gesteld wordt wanneer Caleb (Kenny Johnson) opduikt om toenadering te zoeken en vergiffenis te vragen van Norma. Ook Emma (Olivia Cooke) maakt ditmaal integraal deel uit van het verhaal, aan- vankelijk als speelbal van Norman om de jaloezie van zijn moeder aan te wakkeren, en uiteindelijk in relatie tot Dylan bij wie ze wél kan rekenen op warmte en oprechte genegenheid.

Een focus op relaties en karaktermomenten maakt wel dat er minder actievolle gebeurtennissen op het programma staan, maar in de plaats daarvan krijgen we een fantastische uitdieping en nuancer- ing van alle personages. Het stelt BATES MOTEL ook in staat om uit te pakken met zijn sterkste troeven: natuurlijk aanvoelende dialogen in handen van een geniale cast. Gaande van Max Thieriot, Kenny Johnson, Olivia Cooke en zelfs Nestor Carbonell als Sheriff Romero, allemaal krijgen ze meer- maals de kans om te schitteren in hun rol, al zijn het uiteraard Vera Farmiga en Freddie Highmore die het meest imponeren als Norma en Norman. Hun relatie is er eentje waarbij beide partijen elkaars dysfunctie in evenwicht houden en de intensiteit wordt dit seizoen serieus opgevoerd terwijl de psychose van Norman zich steeds scherper begint af te tekenen. Zo zijn de black-outs frequenter, wordt het oedipaal verlangen voor Norma groter dan voordien, nemen de hallucinaties toe en zien we meer signalen van een gespleten persoonlijkheid.

Aandacht voor innerlijke levens betekent zeker niet dat de motivaties van de personages altijd even logisch zijn en de ene verhaalwending is al wat plausibeler dan de andere, maar het staat zelden de entertainmentwaarde van BATES MOTEL in de weg. Alleen in de laatste 2 afleveringen gaat de reeks even uit de bocht met de al te gemakkelijke herintroductie van een personage uit voorgaande sei- zoenen. Het levert een ietwat onverdiende en onbevredigende climax op. De laatste aflevering za- delt de kijker ook op met heel wat losse eindjes en het is maar te hopen dat de eerste aflevering van seizoen 4 niet zal opteren voor een soort ‘reset’ binnen de Norma-Norman dynamiek.

Uitstekende productiewaarden zorgen net als in vorige jaargangen voor de kers op de taart. Van uit- gekiend camerawerk en prachtig gedetailleerde decors tot sfeervolle belichting en weloverwogen locaties: BATES MOTEL blinkt uit in professionalisme. Het tempo ligt ook allesbehalve laag en wan- neer je de kans hebt alle afleveringen na elkaar te bekijken, merk je hoe vlot scènes en afleveringen in elkaar overvloeien tot een beklijvend en erg toonvast geheel.